Ligesom i filmen Australia, må en lille dreng, tage ud i verden alene, for at blive en stor dreng, på en walkabout.
Fjolle er ikke en lille dreng, men en ung hund, og derfor har han mig med på walkabout, ud i verden for at blive en voksen, modig og harmonisk hund.
Jan, min dejlige mand, kørte os over på Solbjerg Kirkegård, og lod os være alene på eventyr.
Vi gik forholdvis hurtigt igang med spor-træning. Fjolle blev bundet til et træ – og jeg løb/luntede afsted med en plastikpose med hul i, hvor der dryppede dejlig leverpostejvand! ud af. Jeg lagde små leverpostej-poster på sporet – og en fyldt Kong-bold for enden af sporet. Fjolle blev siddende – og først da jeg luntede tilbage til ham og sagde søge, gik han “på arbejde”. Med næsen i jorden, høj haleføring – og mig i enden af en 10 meter sporline – sniffede han sig frem. Han var så dygtig. Han fulgte sporet helt perfekt – og fik ros og nærmest lige lovlig overgearet ros, for en vestjyde, af mig for enden af sporet – hvor han nød sin Kong-bolds indhold.
Så var det pølsetid.
Jeg bandt ham af igen- og luntede afsted og satte små cocktailpølser op i træerne!, i buskene og lagde nogle under nogle blade på jorden. Igen sagde jeg “søge” – og “søge op”. Han ville så gerne- og han ledte højt og lavt, og jeg er sikker på, at han fik dem alle sammen.
Så kom Kingo forbi. Den ville lege med Fjolle. Fjolle var også klar til leg med ham. Kingo er den smukke lille, brune terrier på billederne.
Vi lagde arbejdet på hylden, og fulgtes med Kingo og hans ejer over i Søndermarken – hvor vi mødte mange andre hunde, og fik socialiseret og sludret hundsk i stor stil.
Da mine ben nåede min hjerne med sætninger som,
“hey, øh der er snart ikke mere strøm i ledningerne”
“du ved godt, at du har gået meget og langt, ik?”
“øh, skulle vi ikke ringe efter Jan, for du har jo også Blop derhjemme – og ham skal du ud med i eftermiddag”
ringede jeg til min elskede mand, der kom, og hentede os hjem, i vores bil.
Hjemme igen.
Vi har været ude i “bushen” i to timer.
Sveden driver ned af min ryg.
Benene ryster og snurrer.
Øjnene er trætte.
Fødderne er spastiske.
Men hul i det.
Jeg har været med på min unge hunds walkabout.
Han lod mig være en del af oplevelsen.
Han lukkede mig ind – og vi var sammen om det.
Mit hjerte er så glad.
Min sjæl er så glad.
Jeg er glad glad og glad.
Fjolle er gået ind i sin ammepude-hygge-krog – og snorksover.
Blop ligger her ved mig i sofaen – og snorksover.
Jeg vil gå ind og tage en lur nu.
Når jeg står op, er det Blops tur til eventyr på Solbjerg Kirkegård.
Kun ham og jeg – og min scooter, som ledsager og oppasser,- til både Blop og jeg.
Jeg ér en hundepige.
En glad en af slagsen.
Godnat herfra
zzz
Håber billederne giver et lille indblik ind i vores succesoplevelse på Fjolles walkabout.
Anja skriver
Både Blopper og Fjollefisen ved slet ikke hvor heldige de er at have dig som ledsager:-*